Τον 4ο π.Χ. αιώνα ο Ιπποκράτης δίδασκε μέσα από τον πασίγνωστο αφορισμό του ότι: «
Φάρμακό σας ας γίνει η τροφή σας και η τροφή σας ας γίνει φάρμακό σας».
Μετά από χίλια επτακόσια περίπου χρόνια σιγής αρκετοί σύγχρονοι
επιστημονικοί φορείς του πλανήτη μας, ύστερα από σχετικές μελέτες και
πειραματισμούς αναγνώρισαν πρόσφατα, ότι ο Κώος ιατροφιλόσοφος είχε
δίκιο.
Στο «Περί Διαίτης» έργο του (παρ. 2) ο Ιπποκράτης αναφέρει:
«Θεωρώ ότι όποιος πρόκειται να συγγράψει ορθά για την ανθρώπινη
διατροφή, πρέπει πρωτίστως να γνωρίζει και να διακρίνει την ανθρώπινη
φύση γενικά, να γνωρίζει τα στοιχεία από τα οποία ο άνθρωπος συνετέθη εξ
αρχής και να διακρίνει από ποια μέρη ελέγχεται.
Αν αγνοεί την αρχική σύνθεση της ζωής, δεν θα καταφέρει να κατανοήσει
τι προκαλούν εκείνα τα συστατικά της και αν δεν γνωρίζει ποια κατάσταση
επικρατεί στο σώμα, δεν θα κατορθώσει να συστήσει ωφέλιμη διατροφή για
τον άνθρωπο.
Εκτός όμως από αυτά ο συγγραφέας πρέπει να γνωρίζει και τον ρόλο που
παίζουν όλες οι τροφές και τα ποτά που συνθέτουν την διατροφή μας, ποια
δύναμη έχει το καθένα από τη φύση, την ανάγκη και την ανθρώπινη
επεξεργασία.
Πρέπει να γνωρίζει κανείς πώς μπορεί να μειώσει την δύναμη που έχει
δώσει η φύση στις ισχυρές ουσίες και πώς με την επεξεργασία να προσθέτει
δύναμη στις ανίσχυρες, ανάλογα πάντοτε με την περίσταση». Εδώ
βρίσκονται και οι βασικές αρχές και νόμοι της σύγχρονης Ολιστικής
Διαιτολογίας, που βασίζονται αφενός μεν στους γενικούς κανόνες της
υγιεινής διατροφής, αφετέρου δε στην προσωπική ιδιοσυγκρασία κάθε
ανθρώπου ανάλογα με τις τάσεις, την κληρονομικότητα και την παθολογία
του.
«Όλα όσα τρώει ή πίνει σήμερα ο άνθρωπος είναι φανερά απαλλαγμένα απ’
τους ακραίους και ισχυρούς χυμούς· για παράδειγμα ο άρτος σιταρένιος ή
κρίθινος και τα παρόμοια δημητριακά. Οι τροφές αυτές, ακόμη κι αν
τρώγονται σε αφθονία, δημιουργούν ελάχιστη διαταραχή και φθορά των
δυνάμεων του σώματος, αντιθέτως δε συντελούν στη δύναμη, την ανάπτυξη
και τη θρέψη, επειδή είναι τροφές σωστά συνδυασμένες και δεν περιέχουν
τίποτε ακραίο και ισχυρό, παρά αποτελούν απλό, ολοκληρωμένο κι εύπεπτο
σύνολο για τον άνθρωπο» («Περί Αρχαίης Ιητρικής» παρ. 14).
Ο ένζυμος άρτος (ψωμί με προζύμι) ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες
τουλάχιστον από τις αρχές της 5ης π.Χ. χιλιετίας και εθεωρείτο μαζί με
τους άλλους καρπούς ιερό δώρο της θεάς Δήμητρας προς τους ανθρώπους.
Κατά τη Μινωική, τη Μυκηναϊκή και την Κλασική περίοδο τα δημητριακά
αποτέλεσαν τη βάση διατροφής των Πελασγών ολόκληρης της Μεσογείου.
Η καλλιέργεια των δημητριακών με τον μύθο της ελεύσεως της θεάς
Δήμητρας στην Ελευσίνα και του μυθικού βασιλιά Νεοπτόλεμου, που διέδωσε
την τέχνη της καλλιέργειας σε όλο τον πλανήτη, χάνεται ακόμη βαθύτερα
στο χρόνο και στις απαρχές του μεγάλου παγκόσμιου πολιτισμού των
Ολύμπιων θεών και δείχνει την αξία που έδιδαν οι άνθρωποι εκείνης της
εποχής στα δημητριακά.
Ήταν βάση διατροφής της Χρυσής Εποχής των ανθρώπων, όπως μας λέει ο
Ησίοδος στο έργο του «Έργα και Ημέραι» και η βασική τροφή των
Πυθαγορείων: «Για το γεύμα τους χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά άρτο και
μέλι» (Ιάμβλιχος «Περί Πυθαγορικού Βίου» παρ. 97).
Η πανάρχαια λέξη σίτισις – σιτίζομαι, που σημαίνει τρώγω -τρέφομαι,
βασίζεται στον σίτο. Τα λαγάνια ή μακαρόνια (λάγανον= λεπτό φύλλο
ζυμαρικού: Λεξικό Σκαρλάτου Βυζαντίου) κατά την παλαιά ονομασία τους
είναι ελληνική ανακάλυψη των Πελασγών της Μεγάλης Ελλάδος. Οι Ρωμαίοι
μετά την κατάκτηση της Σικελίας (και οι Ιταλοί σήμερα) έκαναν τα λαγάνια
– μακαρόνια εθνικό τους φαγητό.
Όσο πιο άσπρα και επεξεργασμένα είναι τα δημητριακά και το ψωμί που
τρώμε, τόσο λιγότερη είναι η ζωοποιητική τους δύναμη και η θρεπτική τους
αξία. Μάλιστα με τον χημικό τρόπο που σήμερα επεξεργάζονται και
παράγονται από τις βιομηχανίες τροφίμων, αποτελούν κίνδυνο για την
δημόσια υγεία. Τα λευκά άλευρα περιέχουν μόνο άμυλο, που προέρχεται από
το κέντρο του σπόρου και είναι πολύ φτωχό σε ηλιακή ενέργεια και
θρεπτικά συστατικά. Η αγνή διαδικασία της ολικής αλέσεως, της ζυμώσεως
και του σωστού ψησίματος αποτελούν προσπάθειες του αρχαίου ...